ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ/ΑΡΘΡΟ - Ο "Τρελαντώνης"

Αντώνης Βλοντάκης: ο Τρελαντώνης
του Γιώργου Μαυρωτά*

«Γιατί μου τράβηξες το μαγιό ρε μικρέ; Να μου το σκίσεις;»
«Ωχ, με το συμπάθειο, δεν είχα δει ότι είστε εσείς…»
«Καλά… Πώς σε λένε;»
«Βλοντάτς. Αντώνη Βλοντάτς»

Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Αντώνη Βλοντάκη αρχές δεκαετίας του '90, στο μικρό κολυμβητήριο των Χανίων. Εγώ ήμουν στο αποκορύφωμα της καριέρας μου και ο Βλοντάκης έκανε τις πρώτες εμφανίσεις του στην ανδρική ομάδα των Χανίων, ακολουθώντας τα βήματα του αδελφού του, του Σπύρου. Αργότερα έφυγε από τα Χανιά (όπως όλοι οι καλοί Χανιώτες παίκτες…) και πήγε σε Ολυμπιακό, Εθνικό, Πανιώνιο καταλήγοντας τώρα πάλι στον Ολυμπιακό. Αυτό που διαπίστωσα, παίζοντας ως αντίπαλός του σε επίπεδο συλλόγων και ως συμπαίκτης του για μερικά χρόνια στην εθνική ομάδα είναι ότι μέσα στο νερό ο Αντώνης είχε μια αρχοντιά. Παρόλο που ήταν φουνταριστός (τουτέστιν τράβαγε τα πάνδεινα), δεν χτύπαγε ποτέ πρώτος για να σπάσει τον τσαμπουκά του άλλου. Άντεχε στωικά και δεν έκανε καραγκιοζιλίκια ή υπερβολές για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Μονίμως με το σκουφάκι στραβά φορεμένο από τα τραβήγματα, τράβαγε υπομονετικά το δρόμο του.

Ο Αντώνης πρωταγωνιστεί στο χώρο του πόλο τα τελευταία 10 χρόνια. Μαζί με τον Γιώργο Αφρουδάκη ήταν για μια εποχή ίσως το καλύτερο δίδυμο φουνταριστών στον κόσμο, που θα ζήλευε κάθε εθνική ομάδα. Το 2004 μας συγκίνησε όλους παίζοντας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας με σπασμένο χέρι. Πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ) πιστεύουν ότι αν ήταν καλά ο Αντώνης δεν θα χάναμε το μετάλλιο (βγήκαμε 4οι τελικά). Πήρε πρωταθλήματα Ελλάδος κι ένα πρωτάθλημα Ευρώπης με τον Ολυμπιακό. Με την εθνική έφτασε μέχρι και το χάλκινο μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο Μόντρεαλ το 2005. Ζηλευτές επιτυχίες. Μετά λοιπόν από 20 χρόνια καριέρας ο Αντώνης έγινε σχετικά γνωστός. Βγήκε όμως μερικές βδομάδες στην τηλεόραση κι έγινε πασίγνωστος. Ευλογία ή κατάρα;

Δεν είχα κανένα σκοπό να γράψω τον «Υπέρ Βλοντάκη» λόγο. Η αφορμή που γράφω αυτές τις 550 λέξεις είναι μια πρόσφατη συζήτηση με κάποιους φίλους. Εκεί διαπίστωσα πόσο στρεβλή εικόνα είχαν δημιουργήσει για τον Βλοντάκη λόγω της συμμετοχής του σε γνωστό σόου όπου τραγουδάει (…και μάλιστα καλά για το ανειδίκευτο αυτί μου). «Ψώνιο» τον ανέβαζαν, «Νούμερο» τον κατέβαζαν. Σίγουρα θα υπάρχουν κι ανάμεσα στους αναγνώστες (και όχι πάντως ανάμεσα στις αναγνώστριες, βάζω στοίχημα…) αρκετοί που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις. Κάποιος θα έλεγε «Γιατί ρε Αντώνη;» Εγώ λέω «Γιατί όχι;»

Όσοι ξέρουν τον πραγματικό Αντώνη ξέρουν ότι αυτό που κάνει είναι αυθεντικό. Βγαίνει και τραγουδάει και δεν θα κοροϊδέψει, δεν θα ξεγελάσει, δεν θα υποκριθεί κι έτσι δεν θα αυτό-εξευτελιστεί. Αυτό που μπορεί, θα παλέψει για να το βγάλει με τον καλύτερο τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι από τα χρόνια που τον θυμάμαι στις πισίνες είχε μια «κουζουλάδα» (κάτι έχει φαίνεται ο αέρας σε αυτό το νησί…) που του έβγαινε και μέσα στο παιχνίδι. Άλλος στη θέση του, όσο καλή φωνή και να είχε, δεν θα το τολμούσε. Αυτός το τόλμησε να εκτεθεί και νομίζω έχει πετύχει να βγάλει μια αξιοπρέπεια κι αυθεντικότητα, παρόλο που παίζει σε «νερά» ξένα γι αυτόν. Κι αυτό νομίζω έχει κερδίσει τον κόσμο.
Το «σύνδρομο του Πήτερ Παν» είναι ιδιαίτερα έντονο στους αθλητές. Βλέποντας ότι τελειώνει το ένα παιχνίδι, θέλουμε να ξεκινήσουμε ένα άλλο. Και για τον Τρελαντώνη αυτό είναι απλώς ένα άλλο παιχνίδι. Σίγουρα όμως με άλλους κανόνες από αυτούς που ξέρει και με μία λάμψη που πολλές φορές κρύβει την ουσία...

*αντιγραφή από το protagon.gr