Στο καλό, Καλέ μας Άνθρωπε...

Με απλότητα και ταπεινότητα, όπως έζησε και ο ίδιος αλλά και όπως ήθελε να τον θυμούνται οι συνάνθρωποί του, κηδεύτηκε, χτες ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος.

Ο δικός μας Θανάσης. Ο δικός μας άνθρωπος. Ο καλός μας Άνθρωπος.
Ο ένας και μοναδικός, αξεπέραστος Αριστοφανικός ηθοποιός με την μοναδική σουρεαλιστική και γκροτέσκ φλέβα κωμικού, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ο άνθρωπος που έτρεχε πάντα και πολύ, για ολωνών τα χατίρια, προκειμένου να σώσει όλους τους άλλους και στο τέλος τον εαυτό του και την οικογένειά του.

Από όλα όσα διαβάσαμε και είδαμε αυτές τις ημέρες, αυτό που μας έμεινε πιο πολύ, είναι οι δηλώσεις του Ντικου Κατσουρίδη, που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε τους 2 καλύτερούς του φίλους. Τον Τάσο Ζωγράφο και τον Θανάση Βέγγο.

Είπε λοιπόν ο Ντίνος Κατσουρίδης:

"Είναι πολύ δύσκολη η στιγμή για μένα, γιατί ο Θανάσης είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Δεκαέξι χρόνια περπατήσαμε χέρι χέρι, δεκατέσσερις ταινίες δικές του και δικές μου και ανάμεσά τους τρεις μεγάλες ταινίες κατά την άποψή μου, το «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση», «Θανάση πάρε τ' όπλο σου» και «Ο παλαβός κόσμος του Θανάση», που άλλαξαν ριζικά και την πορεία του ίδιου του Βέγγου.
Πριν από μερικές μέρες κηδέψαμε τον Τάσο τον Ζωγράφο, που ήταν ο τρίτος της συντροφιάς. Να κάνει λίγη υπομονή ο Βέγγος και, λίγο πιο νωρίς λίγο πιο αργά, θα πάω κι εγώ να τον συναντήσω. Θα βρούμε και τον Ζωγράφο, θα λέμε τα παλιά και θα γελάμε, και μαζί μας θα γελάνε και οι άγγελοι. Τίποτα άλλο."

Αντί επιλόγου θα προτιμήσω να χειροκροτήσω, όρθιος και να διαβεβαιώσω τον Θανάση πως όπως μου δίδαξε να μην φοβάμαι να εκφραστώ ελεύθερα, να μην φοβάμαι να γελάσουν οι άλλοι με μένα όταν έκανα κάποιο αστείο, αρκεί να έβγαινε από μέσα μου.
Αντίο φίλε μου και ευχαριστώ για το γέλιο, την ελπίδα και το κουράγιο που με γέμισες.