ΑΡΘΡΟ - Καμιά προσευχή για τα κολυμβητήρια… | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Όταν ήμουν 13-14 χρονών θυμάμαι σαν τώρα που μετά το σχολείο τρέχαμε μαζί με τον αδελφό μου στη στάση για να πάρουμε το τρόλεϋ νούμερο 10 και να πάμε στο Ζάππειο, στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Με τις τσάντες στον ώμο ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σημείο συνάντησης με την υπόλοιπη παρέα και να «ξεδώσουμε» στο χλωριωμένο νερό. Κάποια περίοδο που είχε κλείσει το κολυμβητήριο για συντήρηση, είχαμε μείνει για 10 μέρες χωρίς υδάτινη στέγη. Ήταν από τις πιο μελαγχολικές περιόδους της παιδικής μου ηλικίας. Μας είχαν στερήσει τον κοινό μας παράδεισο. Σαν να μας είχαν φυλακίσει τον καθένα στον εαυτό του, στην απομόνωση. Δεν θα το ευχόμουν σε κανένα παιδί…


Eδώ και περίπου τρεις μήνες, η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να κτυπάει (εκτός από πολλά άλλα) και τη λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων. Τα κολυμβητήρια, ως οι πιο ενεργοβόρες εγκαταστάσεις, είναι αυτά που ένιωσαν πρώτα το σφίξιμο του ζωναριού. Αρκετά από αυτά που συντηρούνται από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αλλά και από αυτά που συντηρούνται από τους Δήμους άρχισαν από τις αρχές του χειμώνα να εμφανίζουν δυσλειτουργίες λόγω της μη δυνατότητας πληρωμής των καυσίμων (πετρέλαιο ή φυσικό αέριο). Αρκετά έκλεισαν για λίγο κι άλλα επ’ αόριστον.

Στην αρχή πέσαμε από τα σύννεφα. Μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε το κράτος ανεξάντλητο τροφοδότη του δημόσιου αγαθού που λέγεται αθλητισμός. Η εικόνα αυτή κλονίστηκε

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο του Ολυμπιονίκη της Υδατοσφαίρισης και Επίκουρου Καθηγητή Πανεπιστημίου, Γίωργου Μαυρωτά, στο παρακάτω λινκ:

Καμιά προσευχή για τα κολυμβητήρια… | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon